شعری بگو و حال مرا رو به راه کن

با یک سپید دفتر خود را سیاه کن


شعری که آخرش برسد دست من به تو

با این بهانه فاصله ها را تباه کن


حتی اگر به هم بزند نظم شعر را

نام مرا بیاور و باز اشتباه کن


وقتی که هرم واژه تو را شعله ور کند

حسی که آتشت زده را زود آه کن


این شعر را ادامه بده خوب می شود

باور نمی کنی؟...بنشین و نگاه کن!